6 Μαρτίου: Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Σχολικού Εκφοβισμού

Η 6^η Μαρτίου, τα τελευταία χρόνια, έχει καθιερωθεί ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Σχολικού Εκφοβισμού. Στο πλαίσιο αυτής της ημέρας, διεξήχθη στο σχολείο μας ένα σπονδυλωτό πρόγραμμα αναγνώρισης και αντιμετώπισης της σχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού. Στο πρόγραμμα συμμετείχαν όλες οι τάξεις του σχολείου.

Στόχος του προγράμματος ήταν οι μαθητές να αντιληφθούν, ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο της κάθε ηλικίας, την έννοια του σχολικού εκφοβισμού και τρόπους αντιμετώπισής του.

Όλες οι τάξεις στο τέλος του προγράμματος δημιούργησαν μία αφίσα, σχετική με την πτυχή του θέματος που μελέτησε.

Η Α’ δημοτικού, μίλησε για την έννοια του σεβασμού και της αλληλοβοήθειας. Αναγνώστηκε το βιβλίο «Τα χέρια δε χτυπάνε, τα χέρια αγαπάνε» των Αρβανιτίδου και Κουτσανοπούλου. Ακολούθησε συζήτηση για θέματα σεβασμού, φιλίας και αλληλοβοήθειας και τα παιδιά δημιούργησαν μια αφίσα με τα δικά τους  χέρια.

Η Β’ Δημοτικού ασχολήθηκε με το θέμα της φιλίας. Αναγνώστηκε το βιβλίο «Στου ονείρου μου την άκρη…φιλία έχω και αγάπη», της Λ. Παπαθανασίου. Ακολούθησε συζήτηση σχετικά με την αξία της φιλίας και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κάνουμε καινούριους φίλους και να προστατέψουμε τους φίλους μας. Τα παιδιά δημιούργησαν μία αφίσα για το πώς να κάνω κάποιον φίλο μου.

Στις υπόλοιπες τάξεις υπήρξε μια ενημέρωση σχετικά με το ποιοι είναι οι συμμετέχοντες σε συμβάντα σχολικού εκφοβισμού και ποιος ο ρόλος του καθένα, αλλά και ποιες είναι οι μορφές του σχολικού εκφοβισμού και της σχολικής βίας. Η Γ΄ Δημοτικού ασχολήθηκε με το τί σημαίνει για τα παιδιά ο όρος σχολικός εκφοβισμός και δημιούργησαν μια αφίσα με ζωγραφιές τους για τη σχολική βία. Η Δ’ Δημοτικού μελέτησε υποθετικά σενάρια συμβάντων σχολικού εκφοβισμού, αναγνώρισε το είδος του σχολικού εκφοβισμού σε κάθε περίπτωση και δημιούργησε μια αφίσα ενός υποθετικού σεναρίου, στο οποίο έδωσε ένα τέλος χαρούμενο και υγιές. Η Ε’ Δημοτικού, μελέτησε επίσης υποθετικά σενάρια συμβάντων σχολικού εκφοβισμού και δημιούργησε μια αφίσα με θέμα «Τί μπορώ να κάνω για να μην υπάρχει σχολική βία». Τέλος η Στ’ Δημοτικού είδε μία ταινία μικρού μήκους και μελέτησε το θέμα της επικοινωνίας σχετικών συμβάντων, δηλαδή σε ποιον μπορώ να απευθυνθώ αν μου συμβεί κάτι παρόμοιο, πώς να μιλήσω και για ποια θέματα μπορώ να μιλήσω. Τέλος δημιούργησε μια αφίσα με θέμα «Μη φοβάσαι, Μίλα».

Σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος διεξήχθη μία μικρή έρευνα, στην οποία διαπιστώθηκε ότι οι μαθητές του σχολείου μας λίγες φορές έχουν αντιληφθεί κάποιο συμβάν σωματικής βίας στο σχολείο, αρκετές φορές έχουν διαπιστώσει περιστατικά λεκτικής βίας και περιστατικά κοινωνικού αποκλεισμού και σχεδόν ποτέ δεν έχουν ακούσει ή δεν έχουν δει κάποιο συμβάν συναισθηματικής ή ηλεκτρονικής βίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών θεωρεί ότι η σωματική βία είναι η χειρότερη μορφή βίας, με τη λεκτική να ακολουθεί. Στη συνέχεια θεωρούν τον κοινωνικό αποκλεισμό σαν την επόμενη μορφή βίας σε βαρύτητα, ακολουθεί η συναισθηματική βία και στο τέλος έρχεται η ηλεκτρονική βία.

Αυτό που έγινε προσπάθεια να τονιστεί σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος ήταν ότι ο σχολικός εκφοβισμός και η σχολική βία μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, σε κάθε σχολείο και σε κάθε μαθητή. Επίσης ότι δεν υπάρχει κάποιο είδος βίας που είναι χειρότερο από το άλλο. Όλα τα είδη είναι εξίσου σοβαρά και καταδικαστέα. Τέλος το μήνυμα που δόθηκε ήταν ότι:

ΕΧΕΙΣ ΦΩΝΗ, ΜΙΛΑ… ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ… Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙ Η ΒΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

                                                                                                           Δημητριάδου Ιωάννα

Εκπ/κος Ειδικής Αγωγής. ΠΕ71